Kanada, wrzesień 2012

Droga, choć położona w wysokich górach, jest świetnej jakości. Zazwyczaj równa jak stół i niezbyt zatłoczona. Mkną nią głównie campery, wszelkiego rodzaju pick-upy i co jakiś czas imponująca ciężarówka rodem z "Mad Maxa".

Niekiedy z rasowym pomrukiem "V8-ki" minie nas Mustang, Corvette lub Chevy Camaro - niechybny znak, że musimy być gdzieś w północnej Ameryce. Jedzie się bardzo dobrze, średnio 100 km/h. Pogoda jest aż nadto łaskawa - na niebie ani jednej chmury, jakieś 18 stopni Celsjusza i ciepłe, wczesnojesienne słoneczko. Liście akurat zmieniają barwę z soczystej zieleni na bardziej wrześniowe, żółte odcienie.

Kolejny podjazd i kolejne, nie wiadomo już które dzisiaj "aaach" wydobywa się z naszych gardeł. Nie ma rady - tu też musimy się zatrzymać. Choć na chwileczkę, choć na momencik - tak aby przynajmniej raz przycisnąć spust migawki, zanim nieubłagany czas przypomni, że cel podróży jeszcze daleko przed nami. Do pokonania mamy blisko 1500 kilometrów w dwa dni, czyli "luzik" na pierwszy rzut oka. Nie takie to jednak łatwe, kiedy, chcąc nie chcąc, kolejny postój wypada ci średnio co 30-40 km. A tam już czeka kolejny wąwóz, jezioro, wodospad, przełęcz, kolejka linowa czy przechodzący akurat w pobliżu łoś. A czasem niedźwiedź.

Tak, to była ciekawa i niezwykła podróż, która zawiodła nas z Calgary w Albercie do Kitimat w Kolumbii Brytyjskiej. Ten odcinek można pewnie zrobić w niecałe 2 godziny samolotem, ale zgodnie woleliśmy jechać 2 dni wynajętymi samochodami, aby obejrzeć cuda kanadyjskiej natury. Nie żałujemy, bo bez wątpienia Parki Narodowe Banff i Jasper, przez które jechaliśmy, zasługują na miano prawdziwych arcydzieł i pomników przyrody. Jeśli kiedyś wybierzecie się w te strony, to jedźcie naszymi śladami - nie warto lecieć taki kawał drogi tylko na ryby!

A skoro o nich już mowa, to było dobrze. Na tym wyjeździe po prostu wszystko się udało jak trzeba. Były halibuty, kilka gatunków łososi, pstrągi tęczowe, prześliczne palie dolly varden, pstrągi - cutthroaty... No i rzecz jasna steelheady - legendarne ryby, słynące z siły i waleczności. Złowienie nawet jednej sztuki jest uważane przez wytrwanych wędkarzy za coś w rodzaju triumfu w wielkoszlemowym turnieju tenisowym. Najbardziej osobliwe jest jednak to, że tę upragnioną zdobycz złowił w naszej grupie każdy! Zresztą rzućcie okiem na fotoreportaż obok.

Miał ten wyjazd również swoje mniej radosne chwile, związane z nagłą chorobą, cierpieniem i pobytem w szpitalu Piotra. Ale wszystko skończyło się dobrze, a nasz kolega po kilku dniach odzyskał na tyle siły, aby zaryzykować kilka wypadów na rzekę. I on również zaliczył swoje wielkie ryby! Za udany pobyt dziękujemy więc naszemu gospodarzowi Traceyowi oraz ekipie jego utalentowanych i "upartych" na ryby przewodników. Przede wszystkim dziękujemy jednak naszym Kolegom - uczestnikom wyjazdu, za miłe wędkarskie towarzystwo. A na sam koniec, pozwólcie proszę, że przemycę tu swoje prywatne podziękowania dla Adama Kalińskiego, Andrzeja Rembosza i Maćka Króla, którzy przed wyjazdem wprowadzili mnie w skomplikowany na początku świat łowienia dwuręczną muchówką. Pomogli spasować sprzęt i zabrali parę razy nad podwarszawską Wkrę, aby pokazać "z czym to się je". Nie złowiłbym bez tego swoich kanadyjskich ryb.

Autor reportażu: Maciej Rogowiecki